Βασικά, ένα φεστιβάλ γίνεται για να περάσεις καλά (ακόμη κι όταν προστάζει η δουλειά σου να είσαι εκεί) κι αν αυτό δε συμβαίνει τότε είσαι σε λάθος μέρος.
Όλοι γνωρίζουν πια ότι το φετινό Φεστιβάλ υπό τη νέα διεύθυνση του Δημήτρη Εϊπίδη ήταν καταδικασμένο από τις γενικότερες συνθήκες (κρίση, ΔΝΤ κλπ), αλλά και από τις ειδικότερες (χρέη και σπατάλες των προηγούμενων) να είναι το πιο λόου-μπάτζετ της τελευταίας πενταετίας. Κι αυτό, παρά τη μείωση του εισιτηρίου κατά 1 ευρώ (στα 6, δηλαδή, αν κι εγώ νομίζω ότι το 5 πρέπει να γίνει πλαφόν σαν το νερό του Κίμωνα Κουλούρη), έγινε αντιληπτό σε κάθε επίπεδο με αποκορύφωμα την ανυπαρξία οποιασδήποτε σοβαρής διαφήμισης μέσα στην πόλη η οποία είναι συνυφασμένη με το θεσμό.
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η προσέλευση να είναι καλή στα νούμερα, αλλά να χάνει κατά πολύ στις εντυπώσεις σε σύγκριση με τα ποδοπατήματα των πρόσφατων ετών.
Ήταν εμφανές και σε μικρότερα πράγματα, όπως το αργοπορημένο, βαρύ και αργοκίνητο επίσημο site που φαντάζει πλέον παλαιάς κοπής και λόγω σχεδιασμού, αλλά κυρίως λόγω της ανύπαρκτης λειτουργικότητας. Το καταλάβαμε και απ' την αναστολή ενός αφιερώματος που είχε ανακοινωθεί, την ακύρωση ενός live, τη μετακίνηση όλων των πάρτι στην Αποθήκη Γ (τακτική που άρχισε από πέρσι), τις προσλήψεις της τελευταίας στιγμής, την ανάληψη της λειτουργίας του κυλικείου από ιδιώτη που διατήρησε τις ακριβές τιμές του μαγαζιού του σε ένα προσωρινό χώρο εστίασης με σίγουρη προσέλευση πολύ κόσμου, τους λίγους προσκεκλημένους απ' έξω, τους ακόμη λιγότερους έλληνες του χώρου (δε θέλω να σκέφτομαι ότι τ' άλλα χρόνια έρχονταν όλοι επειδή τους πλήρωναν τα έξοδα για να το παίζουν καλεσμένοι) κλπ κλπ.
Εντάξει, το 51ο ΦΚΘ ήταν φτωχικό και πάλι καλά που έγινε με τα βασικά και με μια πολύ καλή διάθεση από μεριάς όλων.
Πάνω απ' όλα όμως, το φετινό Φεστιβάλ είχε μια πολύ καλή λίστα ταινιών, με το καλύτερο Διαγωνιστικό που έχω δει εδώ και χρόνια, σταθερά δυνατό Βαλκανικό και Experimental, ενδιαφέρουσες πρεμιέρες, εντυπωσιακές ταινίες λήξης και έναρξης, πολύ σινεφίλ αφιερώματα και δύο πολύ γεμάτα τμήματα ανεξάρτητων ταινιών απ' όλον τον κόσμο.
Ο κόσμος δε συγκλονίστηκε, αλλά ικανοποιήθηκε και αναρωτιέμαι πόσο καλύτερη θα ήταν η τελική εικόνα, αν οι πιο γνωστοί έλληνες δημιουργοί έφερναν τις πρόσφατες ταινίες τους εδώ για χάρη του ελληνικού τμήματος κι όχι για το διαγωνιστικό, όπως έκαναν η Αθηνά Ραχήλ Τσαγκάρη (Attenberg) κι ο Άρης Μπαφαλούκας (Άπνοια). Μπορεί να μην είμαι λάτρης (το αντίθετο) του ελληνικού σινεμά, αλλά το ενδιαφέρον των θεατών είναι πάντα μεγάλο κι η προσέλευση στο Φεστιβάλ τονώνεται αντιληπτά.
Υπάρχει και κάτι άλλο, που ίσως να γίνει πιο εύκολα σ' αυτά τα λόου μπάτζετ χρόνια που έρχονται ή ακόμη και λόγω αλλαγής Δημοτικής Αρχής και για μένα έχει ιδιαίτερη σημασία. Το ότι αυτό το Φεστιβάλ είναι το Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης πρέπει να γίνεται αντιληπτό σε όσους κινούνται και πιο πέρα απ' το Λιμάνι και το Ολύμπιον.
Αυτό είναι κάτι που είχε πετύχει η προηγούμενη διοίκηση σε ένα βαθμό, ειδικά τα πρώτα εύρωστα χρόνια της με τις εκθέσεις και τις εκδηλώσεις σε διάφορα σημεία του κεντρικού Δήμου (Ας πιάσουμε αυτόν πριν επεκταθούμε και στους άλλους). Νομίζω ότι η συνεργασία με όλους τους Δήμους της πόλης για την προώθηση του θεσμού, ίσως και με προβολές, κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη, σε Δημοτικά Κινηματοθέατρα θα έφερνε πιο κοντά στη διοργάνωση τους πολίτες.
Δεν ξέρω τι γίνεται έξω, αλλά στην Ελλάδα δεν υπάρχει άλλο Φεστιβάλ που να έχει εν δυνάμει τόσο μεγάλη δυνατότητα να γίνει πόλος έλξης ταξιδιωτών και να επωφεληθεί απ' αυτό μια μεγαλούπολη που χρειάζεται οικονομική τόνωση αντλώντας κύρος και αναγνωρισιμότητα. Η προηγούμενη διοίκηση το κατάφερε κι αυτό, αποδεικνύοντας, για ένα μικρό διάστημα τουλάχιστον, ότι είναι εφικτό. Δε βρίσκω κανένα λόγο για να μείνει το ΦΚΘ ένα μικρό κινηματογραφικό φεστιβάλ της Ευρώπης και πάρα πολλούς λόγους για να επιχειρηθεί ξανά το αντίθετο, αλλά με καλύτερη διαχείρηση και οργάνωση τη δεύτερη φορά. Γι' αυτό άλλωστε έγινε κάποτε Διεθνές από αμιγώς ντόπιο.
Κι αυτά τα ξύλινα και συγκαταβατικά που ξεστόμισε ο Παύλος Γερουλάνος κι επαναλαμβάνονται κι από άλλους, απλώς και μόνο επειδή πέρασαν καλά και χαλαρά, εμένα μου φαίνονται πίπες κι ουδεμία σχέση έχουν με τη διαχείρηση και την εξέλιξη ενός διεθνούς θεσμού που είναι συνυφασμένος με μια πόλη σε κάτι πραγματικά αξιοζήλευτο, πετυχημένο και πρωτοποριακό. Το θλιβερό παράδειγμα της απέθαντης σα ζόμπι Διεθνούς, και καλά, Έκθεσης Θεσσαλονίκης είναι μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά απ' το Λιμάνι.
Τέλος πάντων, κουβέντες για όλα αυτά έγιναν πολλές αυτές τις ημέρες και συνηθέστερα από ανθρώπους σαν κι εμένα, πλήρως αναρμόδιους να γνωμοδοτήσουν ή ν' αναλάβουν να υλοποιήσουν μεγαλεπήβολα σχέδια. Η ουσία είναι ότι το 51ο ΦΚΘ διεκπεραιώθηκε με αξιοπρέπεια και χαμόγελα μετά τα credits, οπότε θεωρητικά μόνο καλύτερο μπορεί να γίνει. Απλώς, όπως είπε κάποιος εξυπνάκιας κάποτε: Θεωρητικά, η θεωρία με την πράξη είναι το ίδιο πράγμα, στην πράξη όμως, δεν είναι.
Λουκάς Τσουκνίδας
(Photos by Oneiros, www.flickr.com/photos/asterios)
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
0 comments:
Post a Comment