Φέτος πάντως, θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε όλες τις ταινίες του ταϊλανδού και να πάρουμε μια γεύση από ένα μίνι νέο κύμα για το οποίο δεν έχει γίνει και πολύς ντόρος, αλλά αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον μετά την προσοχή που τράβηξε επάνω της η Ταϊλάνδη με τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα και την ασταθή ακόμη πολιτική της κατάσταση. Σίγουρα, ένας διανοούμενος σκηνοθέτης σαν τον Weerasethakul, που είναι μεν εκτός mainstream αλλά αναγνωρίζεται ως εκπρόσωπος της χώρας του σε παγκόσμιο επίπεδο, θα έχει πολλά να σχολιάσει μέσα από τις ταινίες ή τις εμφανίσεις του.
Προσωπικά δεν έχω δει καμία δουλειά του (μόνο το μικρό Boonmee), αλλά αν κρίνω απ'
Για να δούμε όμως τι έχει να πει ο Μεγάλος Πειραματιστής για τα αφιερώματα στους πειραματικούς...
Monkie: Αγαπητέ Κιμ Γιονγκ-σινεφίλ... Χα, χα καλό ε;
Kim Jong-il: Λογοπαίγνιο με τ' όνομά μου; Θες να "στρέψω την προσοχή μου" επάνω σας;
M: Πες ότι δεν ειπώθηκε ποτέ... Λέγαμε για τον ταϊλανδέζικο κινηματογράφο.
KJ: Καλώς.
M: Λοιπόν; Τι θα λέγατε ως θεωρητικός;
KJ: Γενικά, μετά το τσουνάμι και τις ταραχές, δεν επισκέπτομαι την Ταϊλάνδη όσο συχνά το έκανα παλιότερα. Δε θα πω περισσότερα, βέβαια, γιατί όσα γίνονται στην Ταϊλάνδη, μένουν στην Ταϊλάνδη, αλλά σίγουρα δεν πήγαινα και πολύ σινεμά. Παρ' όλ' αυτά έχω δει ταινίες των δημιουργών που ανέφερες ως μίνι νέο κύμα και θεωρώ ότι οι αντισυμβατικές δημιουργίες τους, η πολιτική τοποθέτηση και οι γενικότερες απόψεις τους για την Τέχνη και τη ζωή, τους καθιστούν ως αμφιλεγόμενες καλλιτεχνικές προσωπικότητες μιας χώρας η οποία παραμένει κοινωνικά συντηρητική και πολιτικά ασταθής.
M: Διάβασατε το δελτίο τύπου, έτσι;
KJ: Με τσάκωσες. Χα, χα! Δεν έχω ιδιαίτερη άποψη για το θέμα μας, αφού γενικά η ταϊλανδέζικη τέχνη μου προκαλεί χασμουρητά. Είμαι σίγουρος ότι ο Weerasethakul αξίζει προσοχής, αλλά προτιμώ ν' ασχοληθώ με κάτι πιο ρηξικέλευθο όπως οι τυπάδες που θα δούμε στο Experimental Forum. Είδες το τελευταίο project του Oleg Mavromati; Χα, χα! Εγώ ψήφισα κιόλας.
M: Αυτό με το online αυτοηλεκτροσόκ; Υποθέτω ψηφίσατε...
KJ: Όχι, τι άλλο; Κάποιος έπρεπε να του πάει κόντρα. Όλο το πράγμα ήταν στημένο για να πεις ναι κι εκείνος να ηλεκτροσοκάρει τον εαυτό του.
M: Έπρεπε να πουν ναι 100 άτομα όμως.
KJ: Σιγά το δύσκολο. Είναι το ίντερνετ βλάκα. Παραλίγο μια γέφυρα στη Βουδαπέστη θα ονομαζόταν Chuck Norris. Η δημοκρατία του κλικ είναι εύκολη κι ανέξοδη. Εκτός κι αν έλεγες ναι ονομαστικά, με το email σου τουλάχιστον. Τότε να δω που θα κατέληγε το project. Ένα live-streaming ενός τυπά που τον πήρε ο ύπνος στην ηλεκτρική καρέκλα. Παρ' όλ' αυτά, δείχνει μια εφευρετικότητα και διάθεση αυταπάρνησης και αυτοκαταστροφής που μόνο στο Jackass έχω θαυμάσει. Απλώς εκείνοι δεν άφησαν ποτέ την τύχη τους στη διάθεση του κοινού. Αυτό κι αν θα ήταν επικίνδυνο.
Μ: Κι ο Manupelli?
KJ: Νομίζω ότι πρόκειται για μορφή της παγκόσμιας κωμωδίας και ανυπομονώ να δω ολόκληρη την τριλογία του. Τα αποσπάσματα που βρίσκει κανείς στο YouTube είναι ενδεικτικά, αλλά καταλαβαίνεις ότι κάτι λείπει απ' τη συνολική εικόνα. Εγώ είμαι λάτρης της κωμωδίας και της λεπτής ειρωνείας και καμιά φορά νιθώθω εξαιρετικά μόνος σε μια ολόκληρη χώρα, όπου η ειρωνεία, όχι μόνο δεν είναι αντιληπτή, αλλά είναι κι απαγορευμένη.
M: Μα, εσείς δεν την έχετε απαγορεύσει;
KJ: Μπα! Κι εγώ έτσι τα βρήκα. Δε μπορούσα να κάνω τίποτα. Έχεις δει βορειοκορεάτικη κωμωδία; Άστο.
M: Δηλαδή, αν κατάλαβα καλά θα τιμήσετε το πειραματικό σινεμά δεόντως;
KJ: Θα ρίξω μια εκτενή ματιά σίγουρα. Άλλωστε, η πείρα μου μου λέει ότι είναι οι πιο ήσυχες προβολές. Ότι πρέπει για απογευματινούς ύπνους.
M: Μιας και μιλάμε για ύπνους.
KJ: Την πέφτεις;
M: Εεεε...
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
0 comments:
Post a Comment