Monkie: Αγαπητέ Ηγέτη, ποιες είναι οι εντυπώσεις σας μέχρι τώρα απ' το πρόγραμμα του Φεστιβάλ;
Kim Jong-il: Κοίταξε, σήμερα το μεσημέρι μόλις, ένας τυπάς επαναστάτησε κόντρα στην αρτηριοσκληρωτική δικτατορία των αποπίσω όταν εξέφρασε την αντίθεσή του στην κίνηση μιας κοπέλας να τον χτυπήσει στο κεφάλι προσπαθώντας, προφανώς, να περάσει μέσα στη θεσούλα της για να δει την ταινιούλα της με την ησυχία της. Τότε πήραμε όλοι μια γεύση του πώς η μάζα στρέφεται πάντα ενάντια στον πιο εύκολο στόχο βρίσκοντας αποδιοπομπαίους τράγους ακόμη και ως αντίδοτο στην αφόρητη βαρεμάρα που της προκαλεί η ταινία που παρακολουθεί, αλλά αρνείται να το παραδεχτεί απαιτώντας να την αφήσουν ήσυχη στο γλυκό μαρτύριο της ελεύθερης επιλογής της. Φυσικά, οι δυνάμεις καταστολής μπήκαν μέσα και απομάκρυναν τον άνθρωπο που απείλησε την ομαλή διεξαγωγή της πολιτιστικής αγρύπνιας τους.
M: Δεν είναι λίγο υπερβολικό αυτό; Εγώ κατάλαβα ότι, απλώς, κάποιος δεν έλεγε ν' αφήσει την παρεξήγηση να περάσει κι ο κόσμος εξέφρασε την άποψη ότι δεν μας αφορούν τα νεύρα του καθενός μέσα σε μια προβολή, όπου η ησυχία είναι προϋπόθεση.
KJ: Έχεις ηγηθεί κάποιας λαϊκής μάζας τελευταία;
M: Δε μιλάμε καλύτερα για ταινίες; Τι σας άρεσε πιο πολύ απ' όσα είδατε έως τώρα;
KJ: Η Dorota Kedzierzawska μου έχει κλέψει την καρδιά με τις δύο μικρές αλλά υπέροχες ταινίες της, το Crows και το The End of the World, ενώ το επίσης πολωνικό Erratum, αν και άνευρο, πιστεύω ότι διαθέτει τον καλύτερο συνδυασμό φωτογραφία-μουσική απ' ότι έχω δει.
M: Τι άλλο ξεχωρίσατε απ' το διαγωνιστικό τμήμα;
KJ: Το Animal Kingdom, μόνο που κάτι μου έλειπε στην όλη ιστορία, ίσως ο μικρός να μην ήταν και τόσο ελκυστικός ως χαρακτήρας ή τα πράγματα να πήγαν πολύ πιο σκατά απ' ότι θα μπορούσαν για 'κείνον. Βέβαια, πιο σκατά απ' ότι πάνε για τον γέρο στο Donkeys δε γίνεται. Πολύ τραγωδία και καμία ελπίδα απ' την αρχή, εκτός ίσως απ' την εγγονή, που όμως κάποια στιγμή μένει ανεκμετάλλευτη. Νομίζω ότι και το μπλακ-χιούμορ, ακόμη και όταν λειτουργεί, μοιάζει παράταιρο. Ίσως επειδή πρόκειται για μια ταινία συμβατική δοσμένη μέσα σε ένα υποτιθέμενο αντισυμβατικό πλαίσιο, που βασίζεται σε ακόμη μία κακή ιδέα του Lars Von Trier. Να δω πόσους σκηνοθέτες θα κάψει ακόμη.
M: Κάτι που σας εξόργισε;
KJ: Θεωρώ ότι το Incendies του Villeneuve είναι η μεγάλη απογοήτευση του Φεστιβάλ, δεδομένου του ντόρου και των εμπορικών φιλοδοξιών του. Ξεκινά ως διαγραφόμενη Οδύσσεια αυτοανακάλυψης για δύο σύγχρονους ανθρώπους, εύπορους πια απόγονους μιας μετανάστριας απ' τη Μέση Ανατολή για να καταλήξει μια πομπώδης τραγωδία που μας βγάζει το μάτι με ένα μήνυμα σα πυρωμένο σίδερο: Ο εμφύλιος πόλεμος αποτελεί ύβρη και φέρνει αφύσικες τιμωρίες με τραγικές συνέπειες που ταλαιπωρούν πολλές γενιές μετά τη λήξη του... Οι χαρακτήρες κι αφήγηση της δικής τους ιστορίας δεν έχει κανένα νόημα από 'κει και πέρα. Εγώ μπορεί να στηρίζω τη στρατευμένη τέχνη ως Ηγέτης και Πολιτιστικός Φάρος του τόπου μου, αλλά ως δημιουργός και παραμυθάς εξοργίζομαι με τέτοιες αναληθοφανείς και στομφώδεις διαλέξεις υπέρ του αυτονόητου.
M: Είδατε Leth τελικά;
KJ: Ενθουσιάστηκα. Για πολύ ώρα μετά το Erotic Man, έβλεπα τις γυναίκες γύρω μου ως ένα σύνολο από καμπύλες.
M: Ε, δεν είναι;
KJ: Εδώ που τα λέμε...
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
0 comments:
Post a Comment