Οι μέρες ανεξαρτησίας σας είναι μετρημένες

Ένα απ' τα πρώτα τμήματα του Φεστιβάλ που ανακοίνωσε τη σύνθεσή του, είναι το Independence Days με τις νεανικές ανεξάρτητες παραγωγές απ' όλο τον κόσμο, αλλά και την προσήλωση στους νέους αμερικάνους δημιουργούς. Απ' ότι βλέπω, φέτος διαθέτει πολύ ισπανόφωνο υλικό με πιο χτυπητή παρουσία αυτή του νικητή στο φετινό Ρότερνταμ, Pedro Gonzales–Rubio και το, εικαστικής ομορφιάς, Alamar. Γενικότερα, πάντως, ο κράχτης είναι η νέα ταινία του καναδού Denis Villeneuve, το οικογενειακό δράμα Incendies που καταλήγει σε ταξιδιωτική περιπέτεια μέσω μιας πολύ ενδιαφέρουσας αναζήτησης της καταγωγής των πρωταγωνιστών.

Όσο για τους αμερικάνους η γεύση είναι πάντα η ίδια. Δημιουργοί σε φάση αργοπορημένης ενηλικίωσης αφηγούνται ιστορίες ανθρώπων που ενηλικιώνονται σταδιακά μέσα απ' τις εμπειρίες τους κι εκείνοι, είτε στην ώρα τους (είναι στο τέλος της εφηβείας δηλαδή) είτε αργοπορημένα. Το Cold Weather του Aaron Katz μοιάζει πιο ελκυστικό από τα 3 φιλμ, λόγω της ιστορίας μυστηρίου που τρέχει παράλληλα με τα υπαρξιακά θέματα του αποπροσανατολισμένου ήρωα, αλλά και λόγω του ότι διαδραματίζεται στην πόλη φετίχ μου, το Portland του Oregon.

Ας δούμε όμως τι λέει ο καλεσμένος μας για όλ' αυτά...

Monkie:
Αγαπητέ Ηγέτη, ένα μάτσο νοτιοβορειοαμερικάνικες ταινίες και στη μέση μια κινέζικη και μια γερμανική. Βλέπετε κάτι ενδιαφέρον σε όλο αυτό;

Kim Jong-il:
Να σου πω. Το πολιτιστικό δίπολο που κυριαρχεί εδώ είναι το Μεξικό-ΗΠΑ και οι διαφορές στην προσέγγιση των ανεξάρτητων νέων κινηματογραφιστών τους ίσως αφήνει χώρο για ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Ίσως πάλι και όχι. Αλλά απ' τα trailer και τη θεματολογία των συγκεκριμένων επιλογών βλέπουμε μια ροπή προς την ταυτότητα, την καταγωγή και τη σχέση με τη φύση απ' τη μια μεριά (του Μεξικού) και, απ' την άλλη (των ΗΠΑ), μια ροπή προς την εφηβεία και τις επιπλοκές της ή την παρατεταμένη εφηβεία και την αδράνεια που προκαλεί αυτή. Υπάρχουν ίσως και κοινά σημεία και ανησυχίες, αλλά δε νομίζω ότι το σινεμά ενώνει πάντα. Πολλές φορές καταδεικνύει και τις τεράστιες διαφορές φάσης.

M:
Κι έρχεται μια ταινία απ' τον Καναδά, λοιπόν, με την καλώς ενσωματωμένη πολυπολιτισμικότητα όπως λένε, να θέσει πιο μεγάλα θέματα απ' τους άλλους και να τα αποδώσει, απ' ότι φαίνεται, με πιο μεγαλοπρεπή κι ελκυστικό κινηματογραφικά τρόπο.

KJ:
Χμμμ! Καλή η παρατήρησή σου φίλε μου. Ο γαλλόφωνος Καναδός, πιο εξωστρεφής από τους άλλους αμερικάνους, μεταφέρει εύκολα το θέμα της καταγωγής σε άλλη ήπειρο. Όσο για τον κοντοχωριανό μου, το νεαρό κινέζο, τι να πω. Όπως και οι συμπατριώτες του, έχει εύκολα τα βραβεία αλλά κάτι μου λέει ότι μπορεί και να μου προκαλέσει ατελείωτα χασμουρητά. Νομίζω ότι η ευχάριστη έκπληξη θα είναι το Octubre των περουβιανών αδελφών Vega. Θεματικά, ξεφεύγει εντελώς απ' τις φάσεις της ζωής μας που περιγράφουν όλοι οι υπόλοιποι. Ασχολείται με δύο ενήλικους ανθρώπους που δεν ξεχωρίζουν για τη συγκεκριμένη ιδιότητα ή το συγκεκριμένο πρόβλημά τους.

M:
Πόσο δύσκολο είναι τελικά να μιλάς για κανονικούς ανθρώπους;

KJ:
Μοιάζει κλισέ και εύκολο, αλλά τελικά δεν είναι. Απλώς για να μιλάς για κανονικούς ανθρώπους πρέπει να γνωρίζεις και να παρατηρείς τέτοιους ανθρώπους στην καθημερινότητά σου. Έτσι, όταν γράφεις τους χαρακτήρες σου όλα έρχονται από μόνα τους. Όπως έχω γράψει παλιότερα, το να βγει κάτι αληθοφανές σύμφωνα με την καθημερινή εμπειρία είναι και θέμα της κοινής οπτικής και αντίληψης σεναριογράφου και σκηνοθέτη:

"The director can produce nothing new if he sits in his study, mechanically trying to produce a script from the literary work created by a writer who has gone into actual situations and lived amongst the people. If the director does not make a serious study of actual conditions based on literary presentation and just wastes his time in his study, hoping that the writer will present everything cinematically and perfectly, he will have many problems in his work later."

M:
Αγαπητέ, πρέπει να σας πω ότι τα ελληνικά σας είναι πολύ καλύτερα από προ διετίας που τα ξαναείπαμε.

KJ:
Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Προσπάθησα πολύ να βρω χρόνο να βελτιωθώ αυτό το καλοκαίρι. Δυστυχώς με πήγε λίγο πίσω το Μουντιάλ και όλο το χάσιμο χρόνου με τους κινέζους κομπάρσους. Ποτέ μη χρησιμοποιήσεις κινέζους κομπάρσους για τόσο σοβαρή δουλειά. Την άλλη φορά θα δοκιμάσω μογγόλους.

M:
Γιατί όχι νοτιοκορεάτες;

KJ:
Δεν καταλαβαίνω τι λες. Η λέξη που χρησιμοποίησες δε βγάζει νόημα.

M:
Συγνώμη, σαρδάμ.

KJ:
Χα χα! Μην ψαρώνεις. Ζητούν πολλά τα καθάρματα. Από τότε που πήρε τα πάνω του ο κινηματογράφος τους κι έκαναν συνδικάτο έχουν γίνει φαρμακείο. Όχι ότι οι συλλογικές διεκδικήσεις είναι κακό πράγμα. Αλλά υπάρχουν και όρια.

M:
Δε βαριέσαι. Παντού τα ίδια.

KJ:
Τι εννοείς;

M:
Τα φαρμακεία. Κι εδώ φωτιά είναι.

KJ:
Ρε γάμησέ με, με τα λαμόγια.

M:
Τους φαρμακοποιούς;

KJ:
Όχι, τους νοτιοκορεάτες.

M:
Σωστά. Δεν αξίζει.

KJ:
Τελειώσαμε;

M:
Εεε, ναι.