Η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση έφερε την άνοιξη στους χώρους της καλλιτεχνικής δημιουργίας που είχαν διαβρωθεί απ' το χρήμα, την εφήμερη δόξα και τη δανεική λάμψη των σελέμπριτιζ καλεσμένων και των υπέρογκων μπάτζετ. Το σινεμά δε χρειάζεται όλους αυτούς, παρά μόνο τη γνήσια λαϊκή επαναστατική συνείδηση του δημιουργού που ξεκινά να πλάθει το έργο του με πρωταρχικό στόχο την ανατροπή κάθε είδους κατεστημένου, ακόμη κι εκείνου που τον ταΐζει. Αλλιώς, είναι ένας αντιδραστικός και παρηκμασμένος διεκπεραιωτής του καπιταλιστικού σχεδίου. Κι αυτός και το σινεμά. Μήπως δεν τα 'χω ξαναπεί; Έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου...
"In capitalist society the director is shackled by the reactionary governmental policy of commercializing the cinema and by the capitalists’ money, so that he is a mere worker who obeys the will of the film-making industrialists whether he likes it or not. On the other hand, in socialist society the director is an independent and creative artist who is responsible to the Party and the people for the
cinema."
Οπότε, θέλω να πιστεύω ότι φέτος θα νιώσω περισσότερη ζεστασιά στο γνώριμο λιτό περιβάλλον ενός μικρού ανεξάρτητου Φεστιβάλ, συμμαζεμένου και ποιοτικού, έστω κι από ανάγκη. Ελπίζω μόνο, το καπιταλιστικό κράτος να καλύψει τα χρέη που άφησαν οι προηγούμενοι υπάλληλοί του ώστε η πολιτιστική επανάσταση ν' ανθίσει χωρίς περαιτέρω εμπόδια.
Προβλήματα, βέβαια, θα υπάρξουν, αλλά αυτά δεν είναι ανυπέρβλητα και τα έχω τονίσει σε παλιότερο πόνημά μου:
"When a production is made to reflect life in olden days, new actors may not know very well what sort of footwear they have to put on and what sort of clothes they have to wear to play their parts. In such a case, the art designer may study the matter and be able to solve the problem but, only when the assistant director who guides the acting is familiar with the life and customs of the age represented in the production, can he pick out period costume and hand props suited to the personalities of the characters and thus dress the actors properly."
Με ιδιαίτερη προσοχή, λοιπόν, και φροντίδα στα παπούτσια και στις πολιτισμικές ιδιαιτερότητες της εποχής στην οποία επιστρέφουμε, δεν μπορεί, παρά όλα να πάνε καλά.
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
0 comments:
Post a Comment