Και, σίγουρα, δεν ξέρω αν τους ζηλεύω ή απλώς έχω εναποθέσει μάταια υπερβολικά πολλές ελπίδες στην καφρίλα, για να νικήσει τη βλακεία σ' αυτή την τιτανομαχία που διεξάγεται στη φαντασία μου.
Στο Tilva Rosh του Nikola Lezaic ένα μάτσο έφηβοι σκεϊτάδες παίζουν τους εαυτούς τους και οι δύο απ' αυτούς, ο Toda και Stefan είναι στην πραγματικότητα πρωταγωνιστές μιας δικής τους εκδοχής του Jackass, όπου περνούν διάφορες επίπονες δοκιμασίες για να δοκιμάσουν τα όρια της αντοχής τους ή να απολαύσουν μια σίγουρη ήττα -και σαφώς πιο θεαματική, ακόμη κι απ' τη νίκη. Άραγε, στα σαράντα τους, θα έχουν την ασίγαστη προσήλωση του Johnny Knoxville στον ευφάνταστο αυτοτραυματισμό ή ακόμη καλύτερα, θα μπορούν να βγάζουν το ψωμί τους κάνοντας ότι μαλακία θέλουν;
Σκατά, νομίζω ότι έχω μυθοποιήσει τόσο την καφρίλα που σε λίγο θα ανοίξω τη δική μου Εκκλησία των Αγίων του Ιερού Αυτοτραυματισμού και θα καλώ τους πιστούς να σπαν εικονίσματα του Steve-O ο ένας στο κεφάλι του άλλου για πλάκα.
Κάποτε σε κάποιο βαρετό εναλλακτικό καλοκαιρινό φεστιβάλ, ένας φίλος ήρθε με ενθουσιασμό και μας είπε ότι κάνει το "Έρολ Φλιν"...
Είχαμε πιει όλοι αρκετά κι έτσι για να καταλάβουμε τι εννοούσε μας το έδειξε. Προέτεινε το χέρι του σα να κρατά σπαθί και με ελάχιστη φόρα πήδηξε πάνω στην λευκή πλαστική καρέκλα βάζοντας το ένα πόδι στην κορυφή της πλάτης και ρίχνοντάς την κάτω ενώ ο ίδιος προσπάθησε να μείνει όρθιος κρατώντας κόντρα με το πίσω πόδι που πατούσε στο κάθισμα. Όσο έκανε αυτό προσποιούνταν και ότι ξιφομαχούσε για καλύτερη αναπαράσταση των θρυλικών ξιφομαχιών του παλιού καλού αμερικάνικου σινεμά.
Όσο βλακώδες κι αν έμοιαζε ήταν μακράν καλύτερο απ' τις συναυλίες κι έτσι κάπου παραδίπλα στη σκηνή στήσαμε το δικό μας αφιέρωμα στον Έρολ Φλιν, αρχικά με 1, ύστερα με 2, 3, 4, 5 διαδοχικές καρέκλες απ' τις οποίες σπάσαμε και 2-3. Όταν βαρεθήκαμε μια ακόμη πιο μεγαλειώδης ιδέα γεννήθηκε. Κοιτάζοντας προς την αντίθετη κατεύθυνση απ' τη σκηνή είδαμε την καρεκλοθάλασσα που είχε στηθεί για τους θεατές, απ' τους οποίους είχαν μείνει πλέον λιγοστοί.
Αν οι διοργανωτές δεν επιδείκνυαν παντελή έλλειψη χιούμορ και ψυχαγωγικού οράματος θα πέρναμε φόρα στο τέλος της βραδιάς και θα προσπαθούσαμε να κάνουμε το "Έρολ Φλιν" σε όσες περισσότερες γινόταν χωρίς να καταλήξουμε στο νοσοκομείο. Δυστυχώς όμως...
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι καμιά φορά πρέπει ν' ακούμε τα παιδιά γιατί είναι πιο σοφά από εμάς και δε θα έκαναν ποτέ τους άλμα επί κοντώ από γέφυρα.
Σημ: Ναι, αυτή είναι η εκδοχή του Missing Link εντός του blog για το Φεστιβάλ το οποίο γράφω πάλι εγώ ότι όνομα κι αν δείτε από κάτω.
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
0 comments:
Post a Comment