Ζητήσαμε λοιπόν απ' τον Μεγάλο Ηγέτη να σχολιάσει τις ταινίες που θα κονταροχτυπηθούν στο μοναδικό ανταγωνιστικό τμήμα του ΦΚΘ μία ημέρα πριν ξεκινήσει η κούρσα (οι προβολές του διαγωνιστικού ξεκινούν από αύριο).
Monkie: Μεγάλε, θα ήθελα ένα σχόλιο για κάθε μια απ' τις ταινίες που θα διαγωνιστούν για το Χρυσό αλέξανδρο.
Kim Jong-il: Είμαι έτοιμος. Πυροβόλα...
Animal Kingdom του David Michôd
KJ:
Μάλλον, η πιο πιασάρικη ταινία του διαγωνισμού. Αγγλόφωνη, με τρέιλερ που σε αρπάζει απ' το λαιμό και απομονωμένες φράσεις κριτικών που φέρνουν κατά νου συγκλονισμένους θεατές να κόβουν το πάνω μέρος των δαχτύλων τους απ' την αγωνία. Μπορεί να κερδίσει το βραβείο κοινού, αν η ματιά της στους χαρακτήρες δεν είναι κυνική.
Apnea του Ari Bafalouka
KJ:
Ωραία πλάνα μέσα στο νερό και αρκετή νεανική σάρκα γυμνή, μουσική που υπαγορεύει κάτι πολύ σοβαρότερο απ' αυτό που συμβαίνει και οικολογικοφανείς ατάκες που ξεστομίζονται με σαπουνοπερίστικο στόμφο. Νομίζω ότι βρήκα την πιο εκνευριστική ταινία της λίστας.
Attenberg της Athina Rachel Tsangari
KJ:
Άλλο ένα ατού του τμήματος, μια ταινία που έχει κάνει ήδη όνομα. Το τρέιλερ όμως δε προδίδει κάτι ενδιαφέρον. Άνθρωποι που μοιάζουν να διαβάζουν απ' το χαρτί και παιχνίδια με τη φόρμα που τείνουν προς την κατασκευασμένη ασχήμια αντί για το άλλο άκρο της κατασκευασμένης ομορφιάς. Ίσως αγγίξει την κριτική επιτροπή αλλά όχι και το κοινό.
Donkeys της Morag McKinnon
KJ:
Ένας ξεροκέφαλος γέρος που προσπαθεί να κερδίσει ξανά την καρδιά της οικογένειάς του λίγο πριν πεθάνει. Σίγουρο crowd pleaser με γεύση από δανέζικο πειραματικό πνεύμα μιας και αποτελεί μέρος της τριλογίας Advance Party (η εξήγηση εδώ...) Ποιος μπορεί ν' αντισταθεί στη σκωτσέζικη προφορά;
Erratum του Marek Lechki
KJ:
Ενδιαφέρουσες φυσιογνωμίες, υπέροχη φωτογραφία και λίγα λόγια. Αν έχει και πραγματικό περιεχόμενο πίσω απ' την πόζα, μπορεί να είναι η έκπληξη της διοργάνωσης.
Jean Gentil των Laura Amelia Guzmán, Israel Cárdenas
KJ:
Δε νομίζω ότι έχω δει ποτέ δομινικάνικη ταινία. Δε νομίζω ότι κανένας απ' τους θεατές του Φεστιβάλ έχει δει ποτέ του δομινικάνικη ταινία. Φαίνεται συμπαθητική, αλλά εστιάζει μάλλον σ' έναν χαρακτήρα που περιφέρεται στο περιβάλλον του σαν ξένος. Ελοχεύει ο κίνδυνος, το στόρι να παραείναι απλό για μια μεγάλου μήκους ταινία. Για να δούμε.
Jo for Jonathan του Maxime Giroux
KJ:
Γαλλικό νεανικό δράμα με γρήγορα αυτοκίνητα και αποπροσανατολισμένα νιάτα. Βέβαια, τίποτε απ' αυτά δε φαίνεται στο βίντεο, παρά μόνο κακό χιπ-χοπ και στιλιζαρισμένο σκοτάδι. Δε νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ιδιαίτερο.
Limbo της Maria Sødahl
KJ:
Νορβηγικό οικογενειακό δράμα με φόντο την Καραϊβική και τον γερο-Μπράιαν Μπράουν (Coughlin's Law anyone?) στο καστ. Φαίνεται πολύ καλοπαιγμένο, με τη γνώριμη σκανδιναβική υπερβολή όταν πρόκειται για οικογενειακές υποθέσεις και εξαιρετικά καλογυρισμένο. Παίζει γερά για να κερδίσει... κοινό και κριτικούς!
Littlerock του Mike Ott
KJ:
Μοιάζει λίγο με διαφήμιση, έχει μια τέτοιου τύπου κλισέ αισθητική και ένα στιλιζάρισμα που βρωμοκοπάει αμερικάνικη ανεξάρτητίλα. Όμως η ιαπωνική παρουσία και γλώσσα του δίνει ένα άλλο ενδιαφέρον. Μπορεί και να τα σπάει...
Mandoo του Ebrahim Saeedi
KJ:
Το θέμα της είναι πιασάρικο και διαχρονικά δακρύβρεχτο. Μία προσφυγοπούλα επιστρέφει στο Ιράκ κι από εκεί παίρνει τον άρρωστο θείο της για να τον μεταφέρει στο ιρανικό κουρδιστάν όπου θα περάσει τις τελευταίες μέρες του χωρίς το βάρος της νοσταλγίας. Αν ο σκηνοθέτης δεν τα καταφέρει μ' αυτό το σιγουράκι τότε τι να πω εγώ.
Microphone του Ahmad Abdalla
KJ:
Ένας αμερικανοαιγύπτιος επιστρέφει στην Αλεξάνδρεια όπου, γενικά, ακούει πολύ μουσική. Το τρέιλερ δεν προδίδει και πολλά, αλλά μια ταινία για όσα συμβαίνουν πίσω απ' την επιφανειακή ζωή μιας πόλης είναι πάντα ενδιαφέρουσα.
Morgen του Marian Crisan
KJ:
Μια ρουμάνικη ταινία με πιο βαλκανικό χρώμα και λιγότερο αστικό απ' ότι έχουμε συνηθίσει τελευταία με θέμα τη μετανάστευση και το δέσιμο ανθρώπων που μοιάζουν εντελώς διαφορετικοί. Ακόμη μία ταινία της λίστας που θ' αγγίξει το κοινό των ανθρωπιστικών σπουδών, αλλά απ' το βίντεο δεν προδιαθέτει για κάτι διαφορετικό απ' το αναμενόμενο.
Outbound του Bogdan George Apetri
KJ:
Αυτό μάλιστα. Εδώ έχουμε μια ρουμάνικη ταινία με συντελεστές νέου κύματος και στοιχεία παραδοσιακού θρίλερ με έναν χαρακτήρα στο επίκεντρο, που πρέπει να υπερβεί όλες τις λάθος επιλογές του και να σώσει την παρτίδα μέσα στον πολύ λίγο χρόνο που του έχει δοθεί. Το τρέιλερ μαρτυρά άψογα τεχνικά χαρακτηριστικά και ερμηνείες και ίσως έχουμε ακόμη μια τοπ υποψήφια για βραβείο κοινού.
Sweet Evil του Olivier Coussemacq
KJ:
Στο καπάκι, να μια γαλλική εκδοχή της ηρωΐδας που πρέπει να επιβιώσει με τις δικές της δυνάμεις στο σκληρό κόσμο. Φαίνεται λιγότερο βίαιη ταινία, αλλά με περισσότερα πράγματα να υπονοούνται και να καραδοκούν υπογείως κατά τον πιο παλιομοδίτικο τρόπο αφήγησης. Οι γάλλοι με απογοητεύουν επανειλλημένως τελευταία, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
The Four Times του Michelangelo Frammartino
KJ:
Ένας άνθρωπος που έχει πάρει τα βουνά και ζει μόνος του μακριά απ' τα εγκόσμια. Ιταλικός φυσιολατρικός ενθουσιασμός ή κάτι τέτοιο; Το τρέιλερ δεν πείθει για ταινία που γυρίστηκε σήμερα και δε νομίζω ότι θα είναι κάτι σπουδαίο.
Zephyr της Belma Baş
KJ:
Να και μια τούρκικη ταινία που συμπληρώνει την πολύ καλή παρουσία των γειτόνων στο βαλκανικό τμήμα. Ωραία φωτογραφία και φυσικοί χώροι, λίγα λόγια κι ένα οικογενειακό δράμα που περιμένει να ξεσπάσει. Δε μοιάζει εντυπωσιακή, όμως, σαν τούρκικη, μπορεί να κρύβει μια καλή συναισθηματική εμπειρία.
Monkie: Σ' ευχαριστούμε και καλώς να ορίσεις στην Ερωτική.
KJ: Δεν κάνει τίποτα. Έρχομαι κουφάλες και κουβαλάω πυραύλους και καλαμπόκι.
Monkie: Μπι γουέλ Τζον Σπάρταν.
KJ: Μπι φακντ!
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
0 comments:
Post a Comment