Βασικά, ένα φεστιβάλ γίνεται για να περάσεις καλά (ακόμη κι όταν προστάζει η δουλειά σου να είσαι εκεί) κι αν αυτό δε συμβαίνει τότε είσαι σε λάθος μέρος.
Όλοι γνωρίζουν πια ότι το φετινό Φεστιβάλ υπό τη νέα διεύθυνση του Δημήτρη Εϊπίδη ήταν καταδικασμένο από τις γενικότερες συνθήκες (κρίση, ΔΝΤ κλπ), αλλά και από τις ειδικότερες (χρέη και σπατάλες των προηγούμενων) να είναι το πιο λόου-μπάτζετ της τελευταίας πενταετίας. Κι αυτό, παρά τη μείωση του εισιτηρίου κατά 1 ευρώ (στα 6, δηλαδή, αν κι εγώ νομίζω ότι το 5 πρέπει να γίνει πλαφόν σαν το νερό του Κίμωνα Κουλούρη), έγινε αντιληπτό σε κάθε επίπεδο με αποκορύφωμα την ανυπαρξία οποιασδήποτε σοβαρής διαφήμισης μέσα στην πόλη η οποία είναι συνυφασμένη με το θεσμό.
Το αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής ήταν η προσέλευση να είναι καλή στα νούμερα, αλλά να χάνει κατά πολύ στις εντυπώσεις σε σύγκριση με τα ποδοπατήματα των πρόσφατων ετών.
A film which merely aims to make a profit by showing off the stars' faces cannot be real art. The capitalist cinema, which promotes a few "popular stars" to curry favor with the audience, is in essence a reactionary art form which reduces the stars to puppets and the film to a commodity. There cannot be a genuine creative spirit, and the beautiful flower of art cannot bloom where actors sell their faces and even their souls. -
